Nog een laatste inzameling

Saving the best for last....

Ja ja ja, jullie dachten dat jullie van me af waren but guess again :D Nu zo’n 3 weken terug in Nederland lekker broodjes met kaas aan het eten lijkt India wel weer heel erg ver weg. Maar ik kan jullie natuurlijk laten hangen nadat jullie allemaal zo geduldig en lief mijn verhalen allemaal hebben aangehoord moet ik natuurlijk ook het einde wel vertellen.

Net even gekeken waar ik jullie had achtergelaten en ik kan je vertellen; ga er maar even lekker voor zitten :P

Na mijn trip in Aureville ben ik vooral bezig geweest met meer dingen koken en uitzoeken hoe ik verder kon werken voor de solarheater. Ik kwam er daarbij ook achter dat er nog meer mensen zich als sponsor geroepen voelde en er was dus meer geld beschikbaar gekomen om de solar heater aan te schaffen. En ik wil daarom alle sponsoren bedanken er was een extra bedrag van 207,50 euro opgehaald. Na het binnenkomen van dit geld heb ik gelijk knopen doorgehakt om gewoon te gaan voor de aanschaf van de solar heater omdat ik erin geloof dat dit het leven in het weeshuis aanzienlijk gaat verbeteren. Maar daarover later meer.

Aangezien je hier als vrijwilleger niet zoveel westerse mensen tegen komt is het fijn als je andere vrijwilligers van andere weeshuizen kent en samen dingen kunt ondernemen. Dat moet Sara, de voorganger van Berend als vrijwilliger bij Mercy home, ook hebben gedacht toen ze vlak voor haar vertrek uit Tiruvannamalai gemeen op haar achterhoofd viel. Na een ziekenhuis bezoek wilde ze toch liever niet daar verblijven en ging naar huis om niet veel later toch weer naar het ziekenhuis te vertrekken maar dit keer het ziekenhuis in Pondicherry een groter plaatsje 2 uur van Tiru. Hier is ze meerdere keren ontslagen en toch weer terug in het ziekenhuis beland wat in je eigen land al niet zo plezierig is, maar in een vreemd land met zullen we zeggen heel andere ziekenhuizen dan wij hier gewend zijn is het zo mogelijk nog vervelender. Gelukkig had ze in haar tijd in India al wel genoeg vriendenrelaties opgebouwd om mensen om haar heen te krijgen die voor haar konden zorgen. Maar zo snel mogelijk weer naar Duitsland was voor haar toch wel een wens, hiervoor zat nog 1 kink in de kabel ze moest in Tiru een brief krijgen waar op stond dat ze India mocht verlaten. Dit omdat ze al meer dan 6 maanden in India was geweest en dit soort bureaucratische dingen dan langskomen. Aangezien ze gewoonweg te zwak was om te reizen hebben we met veel kunst en vliegwerk er toch voor kunnen zorgen dat Berend, Venkatesh en ik het briefje konden ophalen. Hierbij alle hulde aan Venkatesh die regelde dat Sara niet zoals gebruikelijk zelf naar het kantoor moest komen. Een van mijn laatste weken in Tiru kwam door dit voorval wel in het teken te staan van Sara thuiskrijgen maar dat hadden Berend en ik ook er graag voor over. Ondertussen waren Berend en ik alletwee ziek geworden na onze trip en ondanks dat het er naar uit zag dat het reddingsteam niet kon vertrekken door een voorhoofdholte ontsteking en wc-problemen hebben we toch op tijd de brief bij Sara kunnen afleveren. Zij is daarna als het goed is zonder problemen richting Duitsland vertrokken om daar verder behandeld te worden voor haar val. Ow als iemand nog wil weten wat ze precies had…..dat was eigenlijk vrij onduidelijk maar ze had een kleine schedel fractuur en ik hoorde tussen de verhalen door ook iets over een kleine bloeding maar ze deden in India hierover nogal vaag, het blijft natuurlijk wel India :D

En toen en toen en toen……Toen dat allemaal voorbij was gingen we weer over tot de orde van de dag. Ik heb nog zoveel mogelijk tijd met de kinderen doorgebracht met spelen met de meisjes, stoeien met de jongens en over het algemeen veel geknuffel :D (tja ik blijf natuurlijk wel ik :D) De sportdag kon jammer genoeg niet doorgaan omdat Kumari het te gevaarlijk vond. Voorgaande keren dat de kinderen van WIDE met de kinderen van Mercy speelde is er 1 met een gebroken been en 1 met een hersenschudding geëindigd en Kumari wilde dat niet nog een keer ondanks mijn aandringen dat we het goed zouden organiseren. Ik vond het een grote teleurstelling maar snap Kumari’s bezorgdheid ook wel weer, ook Berend vond het jammer maar hij heeft wel geprobeerd in een later stadium iets in die geest te doen met zijn weeshuis.

Niet veel later was het alweer tijd voor mij om te gaan en richting Chennai te vertrekken om Tikor (mijn vriend) van het vliegveld op te halen. Berend en Venkatesh zorgde gelijk dat we ook hiervan een feestje gingen maken. We vertrokken 2 dagen eerder om bij een vriendin van Venkatesh, Vishnu Priya,  nog twee dagen in Chennai door te brengen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet het idee had dat ik veel van de stad heb gezien,  aangezien Chennai na alle kleine tripjes niet meer zo als een immense stad overkwam. We zijn namelijk naar een park geweest dat heel handig ook nog aan een strand lag, hier had ik het gevoel dat we ver buiten de stad waren maar volgens Vishnu Priya zaten we midden in de stad. Ook zijn we natuurlijk naar heel erg lekkere restaurants geweest en hebben we verschillende tempels en het strand meerdere malen bezocht. Na al dit moois moest ik dan toch afscheid nemen van Vishnu Priya, Venky en Beertje en ben ik Tikor gaan ophalen. Ook dat ging weer in stijl want Venkatesh had wel even geregeld dat  een neefje van hem, de vriendin van dat neefje en haar broer met mij Tikor gingen ophalen om ons daarna nog even door te rijden naar een plaatsje een uur buiten de stad :D

Na een kleine week alleen met Tikor te hebben doorgebracht had ik gezorgd dat we een paar dagen in Tiru ingepland hadden in ons reisschema en ik heb hem dan ook zoveel mogelijk van TIru willen laten zien. Zo zijn we natuurlijk ook bij het WIDE beland en had Kumari voor heel lekker eten en een soort afscheidsfeestje gezorgd, ik moet wel zeggen dat ik het heel moeilijk vond om nu voor de ‘laatste’ keer gedag te zeggen tegen iedereen. Na een grote groepsknuffel en allemaal individuele knuffeltjes (dat vonden ze trouwens maar raar :P) gingen de kids naar bed, en zijn Tikor en ik naar beneden verhuist om nog even met Kumari en gezin tv te kijken. Vooral afscheid nemen van Babloo vond ik moeilijk vooral toen hij bij me op schoot in slaap viel :P. Kumari vertelde me dat Babloo ook heel gek op mij was en zelf in mijn weekje weg van hem had gezegd dat hij nu niet meer een goed in zijn schoolschriftje kreeg omdat ik zijn huiswerk niet meer met hem deed……..ach….. :S

Tussen al die emotionele verhalen door vergeet ik nog bijna te vertellen wat jullie veel intresanter vinden want hoe is het nou met die solar heater afgelopen……???? Nou dat zit allemaal zo toen ik terug kwam in Tiru na mijn Tikor ophaal trip kreeg ik van Kumari te horen dat zich veel problemen met de solar heater hadden voorgedaan ze moesten een extra watertankje laten aanleggen om water van hoog genoeg te laten komen en dat zou voor een paar extra duizend roepies zorgen…ik vertelde haar dat dat geen probleem was en als dat moest dat dat dan maar moest maar na mijn definitieve vertrek uit TIru kreeg ik opeens een gehaast telefoontje dat er nog meer niet volgens plan ging. Doordat de solar heater zo zwaar is en er een extra tank op het dak moet worden geplaatst kan het dak dit niet dragen om ervoor te zorgen dat het dak verstevigd kon worden was nog zeker een extra 300,- euro nodig en jammer genoeg heb ik zoveel geld niet zomaar klaar liggen dus ik verteld Kumari dat het dan maar even moest wachten. De chaos begon eigenlijk vanaf hier want toen kon ik van een afstand ook moeilijk bepalen wat er moest gebeuren en Kumari wilde niets doen zonder mijn toestemming. Voor mijn weten na allemaal moeilijke email conversaties gaan ze de solar heater nu op het sterk genoeg gemaakte terras plaatsen zodat er nu niet 300,- euro extra moet komen. Dit is dan een project van latere zorg want voor een betere plaatsing voor zowel veiligheid van het ding als van de kinderen zal de solar heater nog wel op het dak geplaatst moeten worden. De bouwlui van de solar heater hebben er wel mee ingestemd om hem nu op het terras op te bouwen en kosteloos hem later te verplaatsen maar om hem te verplaatsen zal dus wel eerst het dak verstevigd moeten worden. Dit verhaal krijgt dus nog een staartje. En ik ga proberen jullie op de hoogte te houden.

En dan is nu toch echt het einde aangekomen…..ach…… maar wacht even jullie wisten dat dit zou komen :P

Owkee maar nog even ter vermaak wat zinnetjes die ik tijdens mijn verblijf in India heb opgeschreven deze dingen maken voor mij India India

dat de gaten in de weg zo groot zijn dat je bij regen erin kan zwemmen

die flirt met het kleine meisje achter in de auto-riksha

de heilige koe die zijn hoofd net op tijd weg draait om een auto te ontwijken

de koeien die weten dat ze heilig zijn en midden op straat gaan lopen

de mensen die bij regen een plastic zak op hun hoofd dragen

het onvermoeide afdingen waarop de indier zich zuchtend gewonnen geeft

het uitleggen hoe een framewerk eruit moet gaan zien

het warme weer

het gelanceerd worden over elke verkeersdrempel

met je Hollandse regenjas op de motor

het honderd keer uitleggen wat je wil

het naar de wc rennen

dat zwervers hier worden gezien als heiligen

dat de man die in het westen in een gekkenhuis zou eindigen hier word aanbeden

dat mensen honderd rituelen uitvoeren om dichter bij god te komen

dat mensen met as op hun voorhoofd lopen

dat overal waar een bordje niet doen staat iedereen het toch doet

Verkleedfeestje... :D

Nog wat foto's voor alle mensen die kleding gedoneerd hadden, ze vonden de kleding heel stoer en mooi en waren er volgens mij erg blij mee :D

Road trip

ME & THE PROJECT

Gisterenavond ben ik terug gekomen van een leuke 3 daagse road trip naar Aureville, een plaatsje dicht bij Tiruvannamalai (lees: 3 a 4 uur met de auto :D) We gingen met de auto van een indiase vriend van me, Venkatesh. Via Frans heb ik hem leren kennen in Tiru. Onze trip werd steeds gezelliger doordat iedereen het opeens een goed idee vond om naar Aureville te gaan :D dus we hebben ook een echtpaar (Erik en ……) meegenomen en Berend ging ook mee. In Aurevile hebben we Frans ontmoet die hier al was in verband met een trip richting Pondicherry dat een kwartier tot half uurtje van Aureville ligt. Owkee maar na dit hele ik ken die van dit en die van dat en toen en toen en toen kan nu dan eindelijk het verhaal beginnen.

Het idee om naar Aureville te gaan is zoals in een eerdere blog genoemd ontstaan uit het idee om een solar heater voor het weeshuis aan te schaffen. In Aureville is een stad/dorp opgezet die een wereld idee probeerd uit te leven. Het idee is dat de grond/ de stad er voor iedereen over de hele wereld is en dat iedereen het zijn thuis moet kunnen noemen. Het streven is dat alle mensen van over de wereld met al hun achtergronden, religies en huidskleuren hier in harmonie kunnen leven. Ondertussen proberen ze ook milieuvriendelijkheid na te streven in een land dat bedekt is in plastic en zwart ziet van de roetuitstoot van auto’s (owkee dit is natuurlijk mijn overdreven beeldspraak :P). Ze proberen zo veel mogelijk te doen met het recyclen van spullen en het gebruiken van alternatieve energie, waarbij zonne-energie een hoofd energie voorziening is. Je hebt een restaurant met een solar kitchen en ook bij de mensen thuis word veel van boxcookers en solar heaters gebruik gemaakt. Er zijn veel zonne panelen actief waarop hele huishoudens en kantoren draaien en er zijn solar fridges. Het was dan ook erg intressant voor mij en mijn project om hier langs te gaan. Ook was het een leuke afwisseling met Tiru en heb ik me tegoed gedaan aan al het brood en cakejes die hier als ik Frankrijk worden gefabriceerd :D De crosantjes en rozijnenbroodjes en pain au chocolat en stokbroden mogen er dan niet altijd hetzelfde uitzien als in europa maar ze smaken nagenoeg hetzelfde en na een lange tijd van rijst eten smaken ze deste beter :D

In Aureville heb ik ook de Matremandir bezocht. Dit bouwwerk is het beste te omschrijven als een grote golfbal van gouden panelen. Het is gebouwd in plus minus 40 jaar en staat precies in het midden van de stad Aureville. Dit centrum word gezien als je lijm die heel Aureville bij elkaar houd en is een plaats van meditatie en het in jezelve keren. Het mag beslist niet worden gezien als tempel of kerk om het ladingvrij te houden voor de verschillende religies. Het bouwwerk is inginieus in elkaar gezet waarbij op elk detail is gelet. De trappen in de bol zijn self-supporting en lopen rondom. In de top van de bol zit een gat waardoor licht naar binnen kan vallen en in de bovenste kamer staat en kristallen bol waar dit licht doorheen gaat, hierbij word een deel van het licht defused om de kamer te verlichten (ja dit kan je inderdaad op twee manieren opvatten). Alles binnenin de Matremandir is wit en bij binnenkomst moet je dan ook witte sokken aan en je broek opstropen om het hoogpolige tapijt wit te houden.

Ik deelde samen met Berend en Venkatesh en zo’n duizend muggen een strandhutje en dit was heel intressant :P de eerste nacht hebben we bijna niet geslapen en nadat we alledrie om half 5 weer wakker werden besloten Berend en ik dat het tijd was voor een duik in zee. Wat erg leuk was zo in het halve donker :D de tweede nacht sliepen we gelukkig beter maar we bestaan nu allemaal uit een maanlandschap van muggenbeten :D

De aanschaf van de solar steamer is toch nog iets uitgesteld omdat bleek dat het toch wat duurder was dan we dachten. We gaan nog even goed in overleg met mensen hier in Tiru en in Chennai om te zien of we de prijs iets kunnen bijschaven zodat het binnen het budget komt te liggen. Wel is het gelukt spullen aan te schaffen in Pondicherry die we kunnen gebruiken voor het bakken van brood en cake. Ook vonden we hier een weegschaal en maatbekers zodat we nu alles beter kunnen afwegen voor het maken van brood (wist ik veel dat alle ingrediënten hierin zo nauw komen :D)

Berend en ik zijn op een geweldig idee gekomen en willen de Mercy home en Wide home samen gaan brengen door een sportdag in elkaar te draaien. We moeten hier nog even goed over na denken dus als iemand nog ideeen of tips heeft, please do not hesitate :D. We moeten namelijk vrij snel te werk gaan omdat het volgend weekend al mijn laatste weekend in Tiru is het we het dan ook dan willen doen :D

Dan last but not least wil ik jullie niet weerhouden van het heuglijke nieuws dat STUD door middel van het CICAT fonds heeft besloten mij te sponsoren :D dit kunnen we erg goed gebruiken voor de aanschaf van de solar heater en de geplande sportdag.

Miss, miss, miss, miss……….MIHISS

ME

Nu de kinderen er zijn ziet mijn dag er opeens heel anders uit. Door de weeks heb ik nog best veel tijd om aan mijn project te werken maar dan wel tijdens schooltijden :D In het weekend gaat al mijn tijd naar de kids, ik ben erg blij dat ik mijn eerste weekend heb overleeft :D

Elke morgen sta ik op en loop naar beneden om de kids te zien, waarop ik warm word onthaald door een gesalueerde good morning miss. Ik heb ondertussen ze al kennis laten maken met Scoubidou (allemaal kleurige draadjes waarmee je leuke armbandjes en sleutelhangers kan maken). Het was erg intressant om met die dingen naar beneden te komen en het uit te delen. Ze gingen daarna allemaal in een kring om me heen zitten om uitleg te krijgen. Maar het was toch iets te ingewikkeld allemaal en dat resulteerde in allemaal gillende kinderen om me heen die allemaal miss, miss, miss riepen. Ik moest ze dan ook allemaal vertellen of ze het goed deden en vooral werd er van mij verwacht dat ik het wel even helemaal voor ze af zou maken. Maar ik wilde graag dat ze zelf iets leuks konden doen, dus ik heb voor alle kids een beginnetje gemaakt en ze geprobeerd stuk voor stuk uit te leggen hoe het dan verder moest. Maar uiteindelijk kregen ze het door, beginnend bij de grotere kinderen. 

Zaterdag had ik op de planning staan om zakdoekpoppetjes met de kids te maken en na mijn scoubidou ervaring had ik besloten om alle kids 2 aan 2 naar mijn kamer mee te nemen om daar de poppetjes te maken. Dit was, al zeg ik het zelf, echt een top idee want hierdoor kon ik elk kind individuele aandacht geven en konden ze echt zelf de poppetjes maken. Ook hier wilde een paar kinderen dat ik het voor ze deed maarja wat kan ik zeggen ik ben zo stroef dat ik dat gewoon niet deed, wel hielp ik ze meer natuurlijk. :D Zelf de grotere kinderen vonden het leuk om de poppetjes te maken en het was dus eigenlijk een groot succes.

Zondag deed ik nog een goede poging om iets leuks te doen door de kinderen te betrekken bij het solar cooken. Ik heb zelf zanddeeg gemaakt voor koekjes en de kinderen kregen hier allemaal een bolletje hiervan om zelf koekjes te maken. Het was nog wat moeilijk uit te leggen dat ze alles mochten maken wat ze wilden en het was nog moeilijker om te vertellen dat ze het allemaal niet te dik moesten maken. Zelfs na de hulp van Kumari bleven de koekjes vrij dik maarja er was tijd genoeg dus ook die kon ik wel lang genoeg in de oven laten staan. De kinderen kwamen in de tussentijd wel af en toe naar me toe om te vragen of het al klaar was, maar ze waren allemaal heel gelukkig toen ze hun eigen koekje later konden opeten. EN volgens mij vonden ze het nog lekker ook :D

HET PROJECT

Ik heb dus met groot succes de koekjes met de kinderen gemaakt en vandaag heb ik grote hoeveelheden rijst in de twee cookers gezet. Het is nu even wachten natuurlijk maar de zon is goed vandaag dus ik heb goede hoop.

Ondertussen ben ik nu ook bezig met het regelen van een solar heater, deze moet met behulp van zonne-energie voor warm water gaan zorgen. Kumari vertelde me dat de kinderen in de winter soms ziek worden omdat ze met koud water badderen. In een stadje dichtbij (3 a 4 uur met de auto) zijn ze erg veel net alternatieve energie bezig en ook hier in Tiruvannamalai komt het erg op gang. Ik ben al langs geweest bij een project die een solar heater bezit en kan zeggen dat zelf op een bewolkte dag het water erg heet word. Aangezien ik van donaties van vrienden en familie nog wat over heb wil ik het weeshuis graag verblijden met een solar heater. In de zomer (en ook eventueel in de winter) kunnen ze het water goed gebruiken om mee te koken, hiermee kunnen ze heel veel gas besparen voor het opwarmen van water. Hiermee vind ik dat het een solar heater erg in lijn ligt met mijn project en ik hoop dat iedereen het er mee eens is dat ik dit ga aanschaffen. Donderdag ga ik naar het eerder genoemde stadje, Aureville, toe om te kijken hoe we het beste de solar heater hier kunnen installeren en hoe we van hieruit verder moeten handelen. Ik krijg erg veel hulp van de westerse society hier en een paar indiase mensen dus dat is erg fijn. Ik zal jullie op de hoogte houden.

time flies when you are sick... :S

ME

Zo dan zijn we opeens een anderhalve week verder. Omdat ik hier geen en dan en dan en toen en daarna verhaaltje van wil gaan maken ga ik het kort houden. Daarbij zal ik me toch niet alles meer zo levendig herinneren dus hier gaat ie:

In de lange tijd dat ik niets heb laten horen en jullie begonnen te denken leeft ze eigenlijk nog wel ben ik naar een toneelvoorstelling geweest van een klein dorpje dichtbij, ben ik verschrikkelijk ziek geweest (volgens Frans was het allemaal niet zo erg maar ik kan me de laatste keer dat ik zo ziek was niet herinneren…), ik ben naar de dam geweest, de solar cooker is af, ik ben naar de grotten geweest, de kinderen zijn teruggekomen en ik heb de full moon walk gedaan terwijl het bewolkt was :D. Voor de mensen die nu zo geprikkeld zijn door deze kleine zinnetjes zal ik alles nog een klein beetje meer toelichten :D

De toneelvoorstelling: wat een grap was dat we kwamen om 11 uur ’s avonds in het dorp aanlopen en hoorden nog helemaal niets, pas toen we op de crime scene aankwamen begonnen we muziek te horen. Een stel oudere mannen waren rond een kar bezig muziek te maken met de instrumenten mooi uitgestald op de kar. Best intressante instrumenten een stel bekkens die de grootte van mijn handpalm heeft en een (ja ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen) doos waarvan ze een klepje heen en weer haalde om muziek uit te laten komen. We gingen, naar mijn idee in het speelveld/op het podium, rustig op een stukje gras naast de straat met vier blanken zitten en hadden natuurlijk gelijk onze 10 minutes of fame in de stad. Gelukkig begon de voorstelling al snel en was de aandacht weer van ons afgeleid. Ik was hier samen met Rachel, Yonna en Frans en ze vonden het natuurlijk maar al te mooi dat er zo veel blanken kwamen kijken. Al brak er wel bijna een regelrechte dorpsgevecht uit toen Yonna een sigaretje opstak, een VROUW die rookt….schande. Maar ok terug naar de voorstelling. Een lap stof die door twee mannen omhoog gehouden werd fungeerde als curtain en de toneelspelers moesten om de kar heen lopen om achter dit doek te gaan staan. Wat de doek dan ook eigenlijk gelijk nutteloos maakte omdat je op het moment dat ze om de kar heen liepen je de spelers toch al zag :D maar dat mocht de pret natuurlijk niet drukken. Het verhaal ging, het zal dan ook niet, over een godenverhaal. Een zekere god waar ik nu alweer de naam van kwijt ben staat voor ziekte en over deze god ging het verhaal. Alles was in Tamil en er viel dus weinig van de volgen maar het toch heel leuk om te zien. Tijdens een toneelstuk hier kunnen mensen naar de spelers toelopen om ze geld op te spelden en naar mijn mening kon iedereen inspringen in het verhaal, mensen lopen tijdens het spelen door het podium (oftewel over straat), spelers kunnen tijdens het spelen om water vragen, het verhaal moet af en toe even worden nagelezen (even kijken of ze nog het goede spelen), teksten worden “ingefluisterd” en het hele toneelstuk kan worden stilgelegd als 1 van de spelers dat nodig heeft. Het grote spektakel dit jaar was een man die 4 dagen in de tempel heeft zitten bidden zonder eten of drinken (al mocht hij wel melk…) en zonder met iemand te praten om precies op deze avond uit de tempel te komen en met een pot vuur te gaan dansen. Ons werd in eerste instantie verteld dat dat om 2 uur ’s nachts zou zijn maar dit werd 6 uur. Toen ik me schuldig begon te voelen dat ik slaap kreeg en langzaam ging liggen, voelde ik me al snel beter bij het zien van het halve dorp dat lag te slapen; kennelijk is dat normaal bij een toneelstuk en zolang je maar weer wakker word als het spannend word is alles goed :D Naarmate de tijd verstreek en we dichter tegen de bewuste 6 uurs grens aankwamen begonnen rare dingen te gebeuren in het toneelstuk. Je moet weten dat een toneelstuk hier in India alleen door mannen gespeeld word en dat alle vrouwen dus leuk verkleedde mannen zijn (doen ze best goed trouwens). Nou liep er rond 5 uur opeens een vrouw op het podium en ik was erg verbaasd, tot een man een andere vrouw riep om haar van het podium te slepen. Kennelijk was ze in trans; ze liep steeds op en neer met een drietand en ja sorry maar ik dacht natuurlijk dat dat erbij hoorde :P. Later kwam er ook nog een man bij die in trans was; deze schreeuwde de hele tijd en kwam dan rennend op het podium afgelopen met een zwaard in zijn hand die hij gevaarlijk boven zijn hoofd zwaaide. Ik vond het persoonlijk allemaal nogal bizar en moet eerlijk zeggen dat ik met mijn mond open zat te kijken hoe ze de man weer tot rust probeerde te krijgen. Het lukt vrij moeilijk en hij bleef steeds maar spartelend en schreeuwend richting het podium en de grond gaan. Van Frans en Rachel kreeg ik te horen dat deze transes te maken hadden met het feit dat de man van het vuur zo lang had zitten mediteren dat de energie hier een heel ander lading had gekregen. Na een paar mooie foto’s met de spelers zijn we rond 6 uur toch maar naar huis gegaan om te slapen; het toneelstuk was nog niet over maar het spektakel was voorbij :D

Over mijn ziek zijn zal ik jullie de details besparen maar het kwam neer op het koud hebben in India bij 45 graden en in 4 dekens gewikkeld zijn, het daarna heel warm krijgen (iets met bijna 40 graden koorts) en om later op de dag en midden in de nacht om de 5 minuten naar de wc te rennen. De 2^de dag blijkt in het ziekenhuis dat ik een hele dierentuin in mijn darmen heb waaronder een amoebe infectie en ik krijg een hele rits aan medicijnen mee die ik 5 dagen mag innemen. Ik voel me nu weer prima.

De dam: Venkatesh (indier) en zijn vrouw Annet (Duitse) hadden Frans en mij uitgenodigd om mee te gaan naar de dam. Dit was 1 dag na mijn ziekenhuis bezoek en ik merkte jammer genoeg al snel dat mijn lijf nog niet zo wilde dus ik moest veel rusten tijdens het lopen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de dam leuk vond om te zien maar om nou te zeggen dat het een echte bezienswaardigheid is…Veel kleurtjes en kitsche beelden in een tuin waar indiers van houden en verder redelijk wat groen. Voor kinderen is het denk ik een leuke plek om te spelen en ze hadden een krokodillenfarm maar daar zijn we dan weer net niet heen geweest :S Het was wel heel erg leuk om Venkatesh en Annet te ontmoeten en ik moet nu nog een keer model staan voor een schets van Annet :D

Aangezien ik het gedeelte van de solar cooker pas bij HET PROJECT beschrijf springen we nu door naar de grotten. Ik ben met Sara (duitse) en Berend (Nederlander), die in een ander orphanage (mercy home) een project doen, en een vriendin van Sara naar de grotten van Ramana geklommen om de stad ook eens van een andere kant te zien. Vanuit de Ashram kun je langs een pad omhoog klimmen om uit te komen bij grotten waar Ramana vroeger veel mediteerde. De grotten zijn erg rustig en je kunt er nog steeds prima zitten voor meditatie.

De kinderen zijn dan toch eindelijk terug gekomen en het is zowaar nog gezelliger geworden in huis. Ik heb nog niet zo veel met ze kunnen doen maar vond het heel gezellig om tijdens een lange power outing met ze beneden te zitten. En als het weer goed blijft denk ik eraan misschien dit weekend koekjes met ze te gaan maken. :D

De full moon walk: Gisteren mocht ik dan eindelijk deel uitmaken van de menigte die de full moon walk doet. Het gaf me een beetje een avondvierdaagse gevoel (dan wel die kinderavondvierdaagse die andere ken ik niet) en iedereen liep met zijn drinken en eten rond te sjouwen. Ook kon je allemaal eten en drinken langs de kant van de weg kopen en krijgen. Even het plaatje schetsen: veel mensen op straat, veel bedelaars van de kant van de weg en veel sadhu’s die langs de kant van de weg aan het chanten waren. (ow nog even snel Sadhu’s zijn mensen die in oranje rondlopen, al hun bezittingen bij zich dragen en dan niet in een tas en hun leven wijden aan god). Het was een erg gezellige bedoeling en ik en Berend (een Nederlandse jongen die bij mercy home, ander weeshuis, een project doet) zijn door een goeroe gezegend. We zijn er van overtuigd dat nu alle vloeken van bedelaars wel zijn opgeheven :D

HET PROJECT

Na iets minder dan twee weken kan ik dan eindelijk het heugelijke nieuws verkondigen dat de solar cooker af is. En de andere cooker is nog verder verbeterd. Ze zijn nu beide wind, regen, oorkaan en hitte proof en ik hoop dat ze nu dan ook het Indiase weer aan kunnen want zoals ik nu alleen al gemerkt heb is dat weer erg heftig. Ook heb ik wieltjes geïnstalleerd onder te cookers zodat ze makkelijk verplaatst kunnen worden, al moet ik nu wel nog een remsysteem bedenken voor de Nederlandse want die is nu zo licht dat hij er soms met de wind vandoor gaat. Momenteel gebruik ik stenen en ik moet nog even kijken of ik dit verander of me meer ga focussen op het koken. Ik heb ondertussen ook nog broodjes geprobeerd te bakken en ik heb dankzij mijn moeder nu een veel beter recept. Ze zagen er een stuk beter uit voordat ze de cooker ingingen en de eerste batch was redelijk gelukt maar de tweede mislukte door het snelle verdwijnen van de zon achter de wolken….wie maakt er dan ook een over op zonnewarmte….*zucht*

Is she sleeping with you?

ME

Nu de new and improved solar cooker mooi in de verf staat werd het tijd voor een uitstapje en welke dag is daar beter voor dan zondag? We waren gisteren al in de stad geweest voor een echte India outfit omdat we vandaag een ceremonie zouden gaan bijwonen. Een 8 maanden (give or take….zo goed is het engels dan ook weer niet.. :P) oud jongetje kreeg zijn gaatjes voor oorbelletjes en hier hoort natuurlijk een tempel en een hoop familie bij. Aangezien Laksman (Frans zijn bijnaam) de vader van het jongetje goed kent door een paar projecten die hij met hem deelt mochten wij ook aanwezig zijn. De vader is oa directeur van een schooltje dicht bij Laksmans huis waarop minderbedeelde kinderen les krijgen.

Nou begon het hele verhaal eigenlijk al met het kopen van mijn outfit. Aangezien de nieuwe cooker vooral nog dingen geboord moest hebben en we voortdurend te maken hebben met power outings besloten we voor de laatste onderdelen naar de stad te gaan en dan konden we ook wel even naar een outfit gaan kijken. Dus wij op een gegeven moment de kledingwinkel binnengestapt worden we helemaal doorverwezen naar boven. Ik wist namelijk al dat ik een broek met lange blouse wilde een zogenaamde Churidar.

Dus dat maakte het ietsje makkelijker. Wij boven aangekomen vraag ik om een katoenen en die hebben ze wel dan nog de juiste kleur en we kunnen weer gaan. De lengte is gecheckt en zou volgens de verkoper goed moeten zijn dus ok….who am I Dus na het afrekenen lopen we vrolijk de winkel uit en gaan voor de rest van de spullen shoppen. Thuis aangekomen wil ik de churidar toch maar even passen om te kijken of ik hem nog moet wassen ofzo. Eenmaal uitgepakt kom ik tot de conclusie dat de broek wel erg strak zit maarja het moet maar (door de knieën gaan is toch overrated, en traplopen al helemaal :D) maar dan ziet mijn oog iets veel ergers…spanningsopbouw……hou je het nog??? ……..de mouwtjes waar ik vrouwen normaal mee zie lopen zitten nog op de rug van de outfit gestikt en de lapjes stof wachten geduldig tot ze in mouwtjes worden omgetoverd……..Tegen die tijd is het al 10 uur en is alles toch echt wel dicht. Ik opper het nog zelf te doen maar weet dat dat eigenlijk een slecht idee is en Lakshman zegt dat we het maar gewoon terug moeten brengen. Voor morgen half 8 heb ik een outfit nodig die in ieder geval acceptabel is en ik snel naar buurvrouw Anja. Ze heeft geen echte India outfit voor me maar ik kan wel een al eerder geleend setje gebruiken voor de gelegenheid.

’s Ochtends om 8 uur staan we voor het huis van de man (naam moet ik even navragen) en voor de zekerheid hadden we daarvoor nog even in de stad gegeten, wat weer een grote fout blijkt te zijn als we zijn huis binnenstappen en eten aangeboden krijgen. Laksman zegt okee 1 idli maarja dat bestaat natuurlijk weer niet dus krijgen we er toch gewoon twee :P Langzaamaan komen ook de andere gasten binnengedruppeld waaronder de leraressen van de school. Een van de leraressen komt bij ons zitten en na nog geen twee zinnen vraagt ze aan Laksman; “is she sleeping with you?”. Volgens mij was mijn gezicht echt een foto waard, maarja we will never know :P Voor de duidelijkheid Frans is bijna 60 en zonder iemand te beledigen wil ik wel zeggen dat dat mij iets te oud is….ietsje maar :P Hij maakt iedereen al wijs dat ik zijn kleindochter ben en dat geloven ze direct :P

Later zijn we in busjes naar een tempel gereden die in een dichtbij gelegen dorpje zit. De chauf wist de weg niet en mocht dan ook de lange bus een paar keer behendig draaien in de smalle steegjes. Daar aangekomen heb ik al 3 kleine vriendjes gemaakt in de bus die aan me kleven en moet Auntie (zo noem je een vrouw die ouder is dan jij bent) steeds komen kijken. Er gebeuren ondertussen allemaal intressante dingen met het kleine jongetje dat zijn gaatjes vandaag gaat krijgen en rituelen worden gedaan waaronder het laten overkoken van rijst, wat geluk moet brengen en het brengen van voedsel offers aan een god….vraag nou alsjeblieft niet welke, het zijn er gewoon te veel :P Er werd me zelfs nog gevraagd welke god mijn lievelingsgod was….beste antwoord was vragen welke die van hen was en dan gewoon te zeggen ow ja die is inderdaad heel goed/leuk/powerful :D Sommige rituelen die in de tempel zijn uitgevoerd werden ons uitgelegd anderen blijven een mistery. Een ding in zeker het jongetje in kwestie is na het overkoken van de rijst kaal geschoren op een manier waarvan de kinderkapper in Nederland nog wat kan leren :P, hij is daarna gewassen met speciaal water en kreeg geel spul op zijn hoofdje en daarna gingen we de tempel in om allemaal dingen met een god te doen die god verboden heeft….(huh…) De god in kwestie kreeg melk over zich heen, water, dan weer melk en fruit en kokosmelk en rozenwater en melk….en ik geloof ook melk. Ow en hij werd behangen met goud van de aanwezige vrouwen…sorry ik had niets bij me :P En na dat alles klaar was moesten we natuurlijk niet te vergeten nog even een hele hoop rijst wegstouwen…. Aan het eind van alles was ik echt kapot; de hitte en alle bezigheden hadden me echt gesloopt. Maar ik was wel een hele ervaring rijker en had geblessed fruit op (lees: het fruit dat eerst op een god heeft gelegen die dus idd daarvoor met allemaal zooi was besmeurd….) dus ik moet zeker wel iets verlichter zijn volgens Frans.

Als je denkt dat we toen lekker naar huis konden om 4 uur heb je het mis want een vriendin van Laksman had gebeld en toen zijn we natuurlijk nog even 3 a 4 uur rond de berg gaan lopen…..we eindigden goed in het donker en zijn toen naar het duurste restaurant in de omstreken geweest, tjonge jonge temperatuurtje vriezen daarbinnen natuurlijk en verder weer super veel eten. Het was erg lekker maar wel super duur moest aan het einde 270 roepie betalen (4 euro 15) wat een ontzettende afzetters :D